Ακροθαλασσιά

Πεταμένα ρούχα στην άκρη ενός μοναχικού νερόλακκου ανάμεσα σε θυμωμένους κόκκους αναμνήσεων. Άβολοι και μυτεροί πληγώνουν τη σάρκα, θυμωμένες ακίδες οι ίνες τους, μουλιάζουν στο πράσινο και στο γαλάζιο. Κρύβεται ο νους από τον άχρωμο ιστό της ομορφιάς στη γυάλινη δίνη μιας ασάλευτης σκιάς. Αναμαλλιασμένη από τη φωνή ενός φευγαλέου μηνύματος σε ένα αγέρι που εκδιώχθηκε από το θαλασσοπούλι, ψάχνω το κουμπί. Η κουμπότρυπα εκεί. Ίδιο σχέδιο, ίδια πλέξη, ίδιο χρώμα και μια οπή με βάθος από του ωκεανού το χάσιμο. Πεταμένα τα ρούχα και το δέρμα σηκωμένο πιο ψηλά από το κρέας σε μια απολογία του οστού για ένα τρέμουλο δίπλα στην ακροθαλασσιά.