Αγαπητέ μου εαυτέ,
Έχουν περάσει σχεδόν 20 χρόνια από την πρώτη φορά που διδάξαμε. 20 χρόνια που περιμέναμε -επί ματαίω ορισμένες φορές- έναν ολόκληρο Αύγουστο πάνω από ένα κινητό για να λάβουμε το πολυπόθητο μήνυμα της τοποθέτησης. Πόσο άγχος, πόσος φόβος και τελικά πόσα ξενύχτια για προετοιμασία και πόση αναστάτωση στην θέαση των μικρών μαθητών.
Όταν πρωτοξεκινήσαμε, δεν μας πίστευαν, θυμάσαι; «Πώς είναι δυνατόν τόσο μικρή και να δουλεύεις» μας ρώταγαν συχνά πυκνά και μας αντιμετώπιζαν με δυσπιστία. Να ξέρεις πως χειριστήκαμε καταστάσεις που ούτε οι πιο έμπειρες συναδέλφισες μας δεν αντιμετώπισαν και τα καταφέραμε μια χαρά. Όταν η Νίνα έκλαιγε κάθε πρωί πριν μπει στην τάξη, ήμασταν εμείς που την πήραμε από το χέρι και την κάναμε να αγαπήσει το σχολείο. Όταν αργούσε η διάγνωση του Γιαννάκη από το ΚΕΔΑΣΥ ήμασταν εμείς που τρέξαμε και πιέσαμε, με αποτέλεσμα μερικές εβδομάδες αργότερα το αίτημα μας να γίνει δεκτό. Όταν πλημμύρισε εκείνο το σχολείο στο Καστελόριζο, ήμασταν εμείς που οργανώσαμε δράσεις αποκατάστασης, γιατί αν περιμέναμε από την τοπική κοινωνία και την ανελέητη γραφειοκρατία που απαιτούνταν, ακόμα θα επέπλεαν καρεκλάκια και παιχνίδια στην μικρή μας αίθουσα.
Κουραστήκαμε πολύ, το ξέρω. Σε πίεζα και γω γιατί ήθελα να πετύχουμε. 1ο πτυχίο, 2ο πτυχίο, 1ο μεταπτυχιακό, 2ο μεταπτυχιακό, διδακτορικό. Μαζεύαμε χαρτιά γιατί έτσι απαιτούσε το τότε σύστημα διορισμού, εκείνο που μας εξανάγκαζε να πληρώνουμε διαρκώς για να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα. Ξεκινήσαμε από το Γενικό Νηπιαγωγείο, κάναμε ένα πέρασμα από το Γενικό Δημοτικό και καταλήξαμε στην Ειδική, σε εκείνη που ανέκαθεν φοβόσουν και αναρωτιόσουν αν θα μπορούσες να ανταπεξέλθεις. Φτάσαμε πολλές φορές στα πρόθυρα κατάρρευσης, μα πάντα τελευταία στιγμή κάτι γινόταν και επιζούσαμε. Παίρναμε δύναμη από τα παιδιά μας και συνεχίζαμε, για αυτά θέλαμε να εξελισσόμαστε διαρκώς. Προσαρμοζόμασταν, εξατομικεύαμε, βοηθούσαμε τους μαθητές μας να χτίσουν πάνω στις υπάρχουσες γνώσεις, όπως εξάλλου όριζε και η θεωρία του Κονστρουκτιβισμού, εκείνη που μας είχαν αναλύσει τόσοι και τόσοι διδάσκοντες Παιδαγωγικών μαθημάτων. Υπήρξαν βέβαια και φορές που γίναμε δασκαλοκεντρικές, δεν δίναμε όσες ευκαιρίες θα έπρεπε και χάναμε την ψυχραιμία μας.
Θέλω να ξέρεις πως είμαι πολύ περήφανη για όσα έχουμε καταφέρει, δεν μας χαρίστηκαν. Το μόνο που σου ζητώ είναι να μην επιβαρύνεις τόσο πολύ τον εαυτό μας. Χάσαμε στιγμές, ανθρώπους και έρωτες, γιατί για χρόνια εστιάζαμε μόνο στην δουλειά. Να απολαμβάνεις τα μικρά πράγματα, τις μικρές επιτυχίες και τα μεγάλα χαμόγελα. Να ταξιδεύεις πολύ, να επιμορφώνεσαι διαρκώς και να σταματήσεις τους πολλούς καφέδες, γιατί δεν σου κάνουν καλό. Να μάχεσαι για τα παιδιά και να παραμείνεις εσύ, όσο δύσκολο και αν είναι. Να μην αφήσεις τίποτα να σε αποσυντονίσει και να μας προσέχεις.
Σ’ ευχαριστώ και σου ζητώ συγγνώμη για τις δυσκολίες και τα διλήμματα που σου έθεσα,
ο κατά 20 χρόνια μεγαλύτερος εαυτό σου.