Γρατζουνιές

Είμαι μια φούσκα του απορρυπαντικού που τρίβω και καθαρίζω.

Μαθαίνω να αναπνέω τη χλωρίνη ξετυλίγοντας από το πετσί μου

τις αρσενικές μυρωδιές ενός παλιού καιρού.

Δεν είναι οι φελλοί  στο γυάλινο δοχείο που στροβιλίζουν

σκέψεις αρίθμησης στο κεφάλι μου.

Είναι που πάγωσε ο καφές,

είναι οι στάχτες που γυρεύουν συγκινήσεις

στο μαύρο διεγερτικό ζουμί,

είναι τα μπισκότα που έχουν μαλακώσει πια κι εσύ δεν φάνηκες ακόμα.

Η πόρτα ξεκλείδωτη μα δεν φοβάμαι.

Ό,τι τρομάζει με αγκάλιασε κι ό,τι πονάει σκεπάζει το κορμί μου

στον αφιλόξενο καναπέ με δυο-τρία μαξιλάρια φουσκωμένα προσευχές.

Διάσπαρτοι ήχοι από την τηλεόραση μαστιγώνουν το ήσυχο δωμάτιο

κι εγώ αφήνομαι στις φωνές.

Σκόρπιοι ψίθυροι, άλλοτε στεναγμοί

χοροπηδούν από δεκάδες βιβλία μέσα από το τακτοποιημένο έπιπλο.

Είναι η λάμψη από το επιδαπέδιο φωτιστικό

που ρίχνει τα βέλη του στα μούτρα μου

ή μήπως το φως στις απαντήσεις που γυρεύω;

Γυμνό μυαλό,

εκτεθειμένο σε μύγες που τρίβουν τα μπροστινά τους χέρια.

Και ξαφνικά βράδυ.

Τα παράθυρα γυμνά.

Δεν έχω κουρτίνες να κλείσει η αυλαία

και το σώμα μου καταδικασμένο

σ’ ένα γυαλισμένο πάτωμα

να χαϊδεύει τις γρατζουνιές απ’ τα παπούτσια σου.