Το θέατρο από παιδιά για παιδιά είναι μία δύσκολη υπόθεση. Πολύ περισσότερο, όταν είναι να γραφτεί ένα πρωτότυπο κείμενο και να συντονιστούν 35 παιδιά, με σκοπό να ερμηνεύσουν, να τραγουδήσουν και να χορέψουν στη σκηνή του θεάτρου Παραμυθίας στον Κεραμεικό. Το εγχείρημα αυτό ανέλαβαν τρεις εκπαιδευτικοί: Ο συγγραφέας και δάσκαλος Στέλιος Λιθοξοΐδης, η καθηγήτρια αγγλικών Ανθή Γκίτσα και η χορογράφος και νηπιαγωγός Ελένη Σαββίδου. Ο Στέλιος και η Ανθή υπηρετούν στο 52ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών, ενώ η Ελένη συμμετείχε εθελοντικά ως καλλιτέχνιδα. Πρόκειται για ένα δημόσιο σχολείο σε μια από τις θεωρούμενες ως υποβαθμισμένες γειτονιές των Αθηνών, στο οποίο φοιτούν κυρίως παιδιά με μεταναστευτικό υπόβαθρο. Το δομημένο τοπίο πέριξ του σχολείου χαρακτηρίζεται από αστέγους, άτομα εξαρτημένα από ναρκωτικές ουσίες, πολλή κίνηση κι ελάχιστους ακάλυπτους χώρους στους οποίους τα παιδιά μπορούν τα παίξουν. Συχνά είναι επίσης και τα φαινόμενα παραβατικότητας. «Αυτό ήταν και το μεγάλο στοίχημα», μας είπε ο Στέλιος. «Να δείξουμε ότι τα παιδιά του σχολείου έχουν τη δυναμική για να φέρουν εις πέρας ένα πρότζεκτ ισάξιο των καλύτερων σχολείων στο λεκανοπέδιο». Φαίνεται πως το 52ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών φιλοδοξεί να αποτραβηχτεί από τη δυστοπία που το περιβάλλει.
Και πράγματι, το αποτέλεσμα τον δικαιώνει. Το Art in Vivo βρέθηκε τη 10η Ιουνίου στο θέατρο Παραμυθίας και απόλαυσε μαζί με εκατοντάδες θεατές την «Ακαδημία θεών». Πρόκειται για μία Ακαδημία στην οποία αποκλειστικά φοιτούν παιδιά που έχουν θεϊκή καταγωγή. Ωστόσο, το μαθητικό δυναμικό έχει χωριστεί σε δύο κλίκες: Το Lovegang, στο οποίο ανήκουν θεότητες που σχετίζονται με την ομορφιά και τα Nerds, όπου εμφιλοχωρούν θεότητες της σοφίας. Η καθημερινότητα στην Ακαδημία διαταράσσεται όταν απροσδόκητα εμφανίζεται ένα παιδί, το οποίο θέλει να φοιτήσει, αλλά δεν έχει θεϊκή καταγωγή. Ο Διευθυντής της Ακαδημίας, ωστόσο, δέχεται το άγνωστο κορίτσι στην Ακαδημία, παρά τις ενστάσεις του λοιπού προσωπικού.
Το θεατρικό κείμενο εναρμονίζεται με τις ανάγκες και την αργκό των σημερινών παιδιών. Ανάμεσα στις σκηνές παραβάλλονται, μεταξύ άλλων, στίχοι του Καρυωτάκη και του Χικμέτ. Κορυφαία σκηνή, ο θάνατος της Αντιγόνης, σε ρυθμούς ζεϊμπέκικου υπό τη μουσική υπόκρουση του «Αεροπλάνα και βαπόρια» σε ερμηνεία Σ. Μπέλλου και Δ. Σαββόπουλου. Στο ίδιο μήκος κύματος, οι χορογραφίες της Ελένης Σαββίδου σε ρυθμούς σύγχρονης και τζαζ μουσικής. Η παράσταση είναι γεμάτη με μηνύματα σχετικά με τις πανανθρώπινες αξίες, τη φιλία, την αποδοχή, την προστασία του περιβάλλοντος, την καταπολέμηση των διακρίσεων και του εκφοβισμού. Σκιαγραφεί με παιγνιώδη τρόπο προβλήματα που αφορούν την εκπαίδευση και την εκπαιδευτική πολιτική, αφήνοντας στο τέλος αίσθηση αισιοδοξίας κι ελπίδας τόσο μέσα από το θεατρικό κείμενο όσο και με τη χορογραφία που άνθρωπος και θεός καθρεπτίζονται και λειτουργούν ως ένα.
«Οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ. Πρώτα στα παιδιά, που έδωσαν ό,τι είχαν. Έπειτα στους γονείς, που μέσα από τον Σύλλογο Γονέων & Κηδεμόνων μας παρείχαν όσα χρειαζόμασταν. Στις συνεργάτιδες, μάλλον πρωτεργάτριες, Ανθή κι Ελένη, που άφηναν δουλειές και προσωπική ζωή για τις πρόβες κάθε Σαββατοκύριακο, για πολλούς μήνες. Στην Ελένη Καρκάνη και Μιχάλη Μπαλή που μας βοήθησαν στα παρασκήνια κι όχι μόνον. Στην καταπληκτική μουσικό του σχολείου μας, την Στέλλα Πουλή, που με αγάπη μας παραχώρησε τον ‘Κοινωνικό θυμό’», ένα εξαιρετικό μουσικό κλιπ που συνέθεσε μαζί με τα παιδιά. Και φυσικά, στους ηθοποιούς Παναγιώτη Αγγελόπουλο και Γιώργο Αλεβιζάκη, που με περίσσιο μεράκι συντόνισαν εθελοντικά θεατρικά εργαστήρια με τα παιδιά μας. Οπωσδήποτε και τον μαθητή μας, τον Ματέι, που βοήθησε στα τεχνικά για τη διενέργεια των παραστάσεων στο σχολείο. Οι καλύτερες δουλειές οργανώνονται από ανθρώπους που συμπνέουν», είπε στο Art in Vivo ο Στέλιος Λιθοξοΐδης.
Η θεατρική ομάδα του 52ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών ιδρύθηκε με σκοπό την καλλιέργεια κοινωνικών, γνωστικών και ψυχοκινητικών δεξιοτήτων των παιδιών που λαμβάνουν μέρος. Στόχος είναι να καθιερωθεί στο σχολείο ως θεσμός και να μην αποτελέσει απλώς μια φωτοβολίδα που έκανε κρότο, ιμέρωσε τη νύχτα γεμίζοντάς τη με φως και στο τέλος παραδόθηκε ξανά σε αυτήν. «Πέρασα τέλεια, παρά το άγχος, μακάρι να συμμετέχω και του χρόνου», μας είπε η Ελεάνα Αλλκοσάι, που ερμήνευσε τη Σνότρα. «Νιώθω ατελείωτη χαρά», συμφώνησε η Λίνα Μπαντάουϊ, στον ρόλο του Γονιού. «Περηφάνεια», συμφώνησαν Γιάννης Μπαλής και Σοφία Μπαλή, έχοντας τον ρόλο του Άρη και της Ευρυδίκης αντίστοιχα. «Νιώθω πολύ χαρούμενη», είπε η Πάολα Πάσσο, η οποία ερμήνευσε την Καθηγήτρια.
Έπειτα, το Art in Vivo ρώτησε τα παιδιά τι θεωρούν πως κέρδισαν με τη συμμετοχή τους στη θεατρική ομάδα: «Περισσότερους φίλους», μας είπε ο Χρήστος Θ., στον ρόλο του «Ηρακλή». «Πλέον μπορώ να ξεπερνώ την ντροπή μου, μας είπε η Άρτεμις, που είχε τον ρόλο της Γραμματίστριας. «Να διαχειρίζομαι το άγχος μου», ανέφερε ο Γιάννης Καδδίτης, στον ρόλο του Ερμή. «Πολλούς καινούργιους φίλους και ποιοτικό χρόνο τα Σαββατοκύριακα που δεν είχα τι να κάνω», συμπλήρωσε ο Λευτέρης Κ., στον ρόλο του Διευθυντή. «Τα πάντα», είπε η Νικολέττα Λιλιοπούλου, που είχε τον ρόλο της Βικτώριας. «Να μάθουμε πώς δουλεύει ένα θέατρο», μας είπε η Τ. Σ. στον ρόλο της Περσεφόνης.
Έπειτα, ρωτήσαμε τα παιδιά αν είχαν συμμετέχει ξανά σε παρόμοια δράση. «Όχι», μας είπε η Αναστασία Ζ., στον ρόλο της Αληκτώς. «Νιώθω πολύ ευτυχισμένη για αυτήν την πρώτη φορά», συνέχισε. Στο «όχι», συμφώνησαν 32 από τα 35 παιδιά που ρωτήθηκαν.
Στη συνέχεια, ζητήσαμε από τα παιδιά να μας αναφέρουν τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν: «Δεν αντιμετώπισα κάποια δυσκολία», μας είπε η Μαρία Τ., που είχε τον ρόλο της Κέρες. «Το να ξεχνάμε τα λόγια μας», συμπλήρωσε η Ραφαηλία που ερμήνευσε τη Θέμιδα. «Ήταν δύσκολος ο συντονισμός», είπε η Αποστολία, που είχε τον ρόλο της Μινέρβας.
Επόμενη ερώτηση στα παιδιά, ήταν τι σημαίνει για εκείνα το θέατρο: «Σημαίνει πολλά», μας είπε η Νεφέλη Σιάνη, που ενσάρκωσε τη Μουσικό. «Να μπούμε σε έναν ρόλο», μας είπε ο Άγγελος Γ. που ήταν ο Πλούτωνας. «Πειθαρχία και διασκέδαση», απάντησε η Κ.Σ. στον ρόλο της «Ισμήνης». «Να γελάμε και να δακρύζουμε εναλλάξ», είπε ο Κέρβερος, Άλεξ Μ. «Περισσότερη παρέα με την κολλητή μου», απάντησε η Αλεξάνδρα Γκραμάντα στον ρόλο της Έριδας. «Το να χάνεσαι σε άλλον κόσμο», είπε η Ναταλία Σ. που είχε τον ρόλο της Αντιγόνης. «Γίναμε μια θεϊκή παρέα, είμαι ενθουσιασμένη», μας είπε η Αγγελική Γ. που ερμήνευσε την Αφροδίτη. «Συμμετείχα από περιέργεια και απέκτησα πολλές εμπειρίες και φίλους. Ήταν δύσκολο να μη γελάω με τις ατάκες», συμπλήρωσε. «Θέλω όταν μεγαλώσω να γίνω ηθοποιός», μας είπε η Ναταλία Σ., που είχε τον ρόλο της Αντιγόνης. «Για εμένα το θέατρο σημαίνει χαρά, δραστηριότητα, ενδιαφέρον, πολλές αναμνήσεις και γέλιο», απάντησε η Μαρία Α., που ενσάρκωσε τη Γυμνάστρια της Ακαδημίας.
Τέλος, ρωτήσαμε τα παιδιά αν θα συμμετείχαν και του χρόνου στην ομάδα: «Χωρίς δεύτερη σκέψη», μας είπε η Άρια Σ. στον ρόλο της Βένους, «Εννοείται», απάντησε η Ελένε Μαγράτζε στον ρόλο της Αστάρτης. Όλα τα παιδιά συμφώνησαν στο ναι. Το Art in Vivo εύχεται στη θεατρική ομάδα του 52ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών πολλές ακόμα παραστάσεις στο μέλλον και συγχαίρει όλους και όλες που εργάστηκαν για το όμορφο αποτέλεσμα που απόλαυσε το κοινό.