Η πτώση του Facebook

Ένα από τα μεγαλύτερα κρασαρίσματα της ιστορίας των social media μέχρι σήμερα τουλάχιστον, είναι γεγονός και αυτήν τη στιγμή εξελίσσεται μπροστά μας. Καθώς το Art In Vivo είναι ένα αρκετά μικρό περιοδικό τεχνών και η ζωή του βασίζεται κατά πολύ στον χώρο των social media πήραμε την απόφαση να ανεβάσουμε αυτό το άρθρο χωρίς να έχουμε τη δυνατότητα να το μοιραστούμε με τους αναγνώστες μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ένα πείραμα που θα μας δείξει πως ό,τι δεν υπάρχει σε αυτά τα μέσα, στην ουσία δεν υπάρχει πουθενά. Έχουμε συνηθίσει να ζούμε ολόκληρες ζωές μέσα στον ψηφιακό κόσμο και αυτό το αναγκαίο κακό διανθίστηκε στην εποχή της πανδημίας.  Σήμερα αυτές τις τέσσερις μέχρι τώρα ώρες υπήρξαν άνθρωποι επάνω στον πλανήτη οι οποίοι δεν κατάφεραν να δουλέψουν καθώς η εργασία τους βασίζεται σε παρόμοιες πλατφόρμες, από μαθήματα μέχρι διαφημίσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που αυτήν την ώρα που μιλάμε δεν έχουν καν ζωή γιατί δεν έχουν μάθει να ζουν εκτός αυτού του ψηφιακού κόσμου. Υπάρχουν άνθρωποι βέβαια αυτήν τη στιγμή που πεθαίνουν κατά εκατοντάδες από την πείνα ή την δίψα αλλά αύριο τα πάντα θα μιλάνε για την κατάρρευση των μέσων κοινωνική δικτύωσης σαν το μεγαλύτερο πρόβλημα στον κόσμο. Θα το συζητάμε μεταξύ μας και θα ποστάρουμε στους λογαριασμούς μας διάφορα αστεία και μη. Κάποιοι θα φτιάξουν και ιστορίες πίσω από τις πιθανές αιτίες του προβλήματος. Ο κόσμος για άλλη μια φορά μας δείχνει πως άγεται και φέρεται πατώντας κουμπιά. Κι εγώ αυτή τη στιγμή που γράφω κάνω ακριβώς το ίδιο. Όμως ίσως μέσα από τέτοιες ευκαιρίες έστω κάποιοι αντιληφθούν την πλαστικότητα των πραγμάτων.  Γιατί αυτήν τη στιγμή χιλιάδες ανθρώπων ζωγραφίζουν με πινέλα και παλάμες τους καμβάδες του μέλλοντος, γράφουν τα επόμενα μυθιστορήματα ή τις ποιητικές συνθέσεις που θα διαβάσουν τα παιδιά μας στο αύριο, ενσαρκώνουν ρόλους και δίνουν τη ψυχή τους σε πρόβες και σανίδι. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που αυτή τη στιγμή τραγουδάνε με τις πιο δυνατές φωνές ή με τα χέρια τους δημιουργούν τη μουσική. Αυτήν τη στιγμή άνθρωποι μοντάρουν αμέτρητα πλάνα για τις επόμενες ταινίες, καλλιτεχνούν, επαναστατούν, αντιδρούν στις συντηρητικές πλειοψηφίες και δεν φαίνονται πουθενά. Δεν φαινόταν ποτέ και πουθενά ΑΛΛΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ. Υπάρχουν και κοιτούν από το μπαλκόνι τον ουρανό και τα αστέρια είναι όλα εκεί. Εμπνέονται, ερωτεύονται και δημιουργούν για τους ανθρώπους τους και για έναν ολόκληρο κόσμο που δεν θα τους δει ποτέ σκρολάροντας στην οθόνη του. Αυτοί που υπάρχουν και δεν φαίνονται είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουμε τις εποχές των παύσεων σε ό,τι νομίζαμε πραγματικότητα. Ο χώρος μας του ανήκει πριν, τώρα και μετά από κάθε κρασάρισμα.