Η φετινή χρονιά ήταν πολύ περίεργη. Τον Αύγουστο, όταν έφτασε η στιγμή να δηλώσω περιοχές, βρέθηκα μπροστά σε ένα σταυροδρόμι με όλες τις κατευθύνσεις να φαντάζουν εξίσου δύσβατες. Το ρίσκο ήταν μεγάλο. Nα έκανα πρακτική χάνοντας την προϋπηρεσία ή να δούλευα, χάνοντας την πρακτική; Μετά από πολλή σκέψη και πολλές αλλαγές στην αίτηση, αποφάσισα πως το μεταπτυχιακό υπερείχε. Είκοσι μόρια ήταν αυτά. Δήλωσα μόνο την Περιφέρεια και περίμενα μήπως και γινόταν το θαύμα και ερχόταν από εκεί η πρόσληψη.
Η εξεταστική του Σεπτέμβρη ήταν προ των πυλών. Κάτι οι φυσικοθεραπείες, κάτι οι διακοπές, κάτι τα ξενύχτια, με λίγα λόγια δεν είχα ανοίξει βιβλίο. Δυο μέρες πριν το πρώτο μάθημα, είχε live ο Πανταζής. Όχι ότι ήμουν φαν, αλλά βλέπετε, κακές παρέες. Και σε «Μαγικά χαλιά» ανεβήκαμε, και «στον παπά είπαμε ότι αμαρτήσαμε», και πολύ ήπιαμε, και χαράματα γυρίσαμε σπίτι κι η Αναπτυξιακή Ψυχολογία έμεινε σε εκκρεμότητα.
Κάποιες μέρες αργότερα ανακοινώθηκε η Α’ Φάση και εις μάτην περίμενα το μήνυμα που θα αργούσε -μάλλον- πολύ να έρθει. Αρχές του επόμενου μήνα ξεκίνησε το χειμερινό εξάμηνο. Επέστρεψα στα έδρανα και στην αγαπημένη μου πόλη. Πανεπιστήμιο, Μεταπτυχιακό, σπίτι και πάλι από την αρχή. Μέχρι τον Δεκέμβρη ήμουν στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού. Παρατηρήσεις σε σχολεία, εργασίες και υποχρεώσεις, με μια αναπληρωτοαίτηση απενεργοποιημένη από καιρό. Οι οιωνοί της νέας χρονιάς δεν ήταν οι καλύτεροι δυνατοί.
Κάτι οι πόνοι στην μέση, κάτι οι επερχόμενες εξεταστικές, κάτι ο κόβιντ που έκανε απρόσκλητος την εμφάνισή του μετά από τρία χρόνια, αποδιοργανώθηκα και δεν είχα όρεξη για το παραμικρό.
Τον Φεβρουάριο με την έλευση του χιονιά ξεκίνησα πρακτική για το μεταπτυχιακό. Αδημονία και πολύ άγχος. Ένιωθα λες και θα έμπαινα πρώτη φορά σε σχολική τάξη. Διαφορετικές οι ανάγκες των παιδιών, διαφορετικές απαιτήσεις, προσαρμογές στη διδασκαλία. Μέχρι να βρω τα πατήματα μου πέρασε σχεδόν ένας μήνας. Ένας μήνας που έβλεπα, μάθαινα και διόρθωνα- με την βοήθεια των συναδελφισσών μου όμως τα κατάφερα!
Η φετινή χρονιά ήταν πολύ περίεργη. Ξαναθυμήθηκα τα φοιτητικά μου χρόνια, γνώρισα νέο κόσμο, ασχολήθηκα με την Ειδική Αγωγή που τόσο αγαπούσα. Μπορεί λοιπόν η πρόσληψη να μην ήρθε και να μην γράφτηκαν καινούργιες αναπληρωτοϊστορίες, ήρθαν όμως φιλίες και εναλλακτικές που τάραξαν συθέμελα τη ρουτίνα και οδήγησαν σε μια Αναπληρωτοϊστορία… αλλιώς.