Ιστορίες μια αναπληρώτριας, μέρος Α’

«Εντός των ημερών αναμένεται η Ε’ φάση προσλήψεων Αναπληρωτών για το τρέχον ακαδημαϊκό έτος» διαλαλούσαν όλα τα εκπαιδευτικά σάιτ. Οι μέρες περνούσαν, τίποτα δεν ανακοινωνόταν, ώσπου μια Πέμπτη πρωί και ενώ είχα συνεννοηθεί με την κολλητή μου να πάμε για περπάτημα την επομένη…«Α’ Εύβοιας» και δίπλα τα προσωπικά μου στοιχεία και το σύνολο των μορίων που είχα συγκεντρώσει έως τώρα -πόσα καλοκαίρια θυσίασα για να πάρω το Proficiency και το ECDL ούτε που θυμάμαι. Δάκρυα χαράς, δάκρυα λύπης ένα και το αυτό. Αιφνιδιάστηκα. Είχα βέβαια καλή θέση στον πίνακα, οπότε θα έπρεπε να το περιμένω. Σκέψεις πολλές στο μυαλό μου και φόβος μπροστά στο άγνωστο. Έφταιγε ίσως και το ότι δεν είχα φύγει ποτέ τόσο μακριά από το σπίτι.

 «Οι αναπληρωτές που θα αναλάβουν υπηρεσία, οφείλουν, αφού συμπληρώσουν και αποστείλουν με εμαίλ τα αναγραφόμενα δικαιολογητικά, να παρουσιαστούν στις σχολικές μονάδες τοποθέτησης τους την Τρίτη ή την Τετάρτη της επόμενης εβδομάδας».  Αυτή ήταν η ανακοίνωση του Υπουργείου Παιδείας ˙ ανακοίνωση βέβαια για τα λειτουργικά κενά δεν υπήρχε. Ποιος ξέρει σε ποιο κουτσοχώρι θα με έστελναν.  

 Σε μια λίστα έγραψα όλα όσα έπρεπε να κάνω. Να πάω σε παθολόγο και ψυχίατρο – δεν μπορώ να πω περισσότερα, ιατρικό απόρρητο βλέπετε -, να ανοίξω λογαριασμό σε συνεργαζόμενη τράπεζα -τόσες υπογραφές, ούτε ροκ σταρ να ήμουν-, να αγοράσω καινούργιο υπολογιστή -όλα λειτουργούν με τηλεκπαίδευση- αφού ο παλιός δεν είχε μια βδομάδα που χάλασε. Να βρω μεταφορικό μέσο -απαγορεύονταν και οι μετακινήσεις λόγω κοβιντ-, να κλείσω ξενοδοχείο και ας μην ήξερα σε ποια περιοχή θα τοποθετηθώ, να ετοιμάσω βαλίτσες -βοήθεια!- και να αποχαιρετήσω γνωστούς και φίλους που χάρηκαν για την πρόσληψη μου πιο πολύ από ότι εγώ.

 Από Παρασκευή έφτασε Δευτέρα χωρίς να το καταλάβω. Όλα έτοιμα, ή μάλλον σχεδόν. Καμιά ενημέρωση ακόμη για τα κενά. Να ξεκινήσω δηλαδή να πάω πού; Λόγω θέσης διάλεγα πρώτη, αλλά και πάλι. Ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Μετά από πολλά πάνω κάτω στις σκάλες, πολλά νεύρα και φωνές,  ήρθε η στιγμή των αποκαλυπτηρίων. Χαλκίδα ˙ ωραίες παραλίες, ζέστη και έξαλλα πάρτι στα μπιτσόμπαρα. «Είναι το δεύτερο μεγαλύτερο νησί της Ελλάδας» μου έλεγαν ,λες και με ένοιαζε. Εδώ καλά καλά δεν ήξερα πού ήταν στον χάρτη.

 Μια βαλίτσα, 2 σάκοι ,ένα σακίδιο και όλα τα απαραίτητα έγγραφα για την μετακίνηση μου -αυτό μας έλειπε τώρα, να φάω κανένα πρόστιμο για άσκοπη μετακίνηση- όλες μου οι αποσκευές, τα πράγματα που θα με συντρόφευαν στη νέα μου ζωή. Έριξα μια τελευταία ματιά στο σπίτι πίσω μου, αγκάλιασα την οικογένεια μου, επιβιβάστηκα στο αυτοκίνητο και κάπου εκεί η περιπέτεια ξεκίνησε.