Ο Ανέστος ήταν φίνος μάγκας. Όμορφος σαν κορίτσι που έλεγε και ο Κερομύτης, ασίκης και στο μπουζούκι μάστορας. Γι’ αυτό και τον πήρανε στην «ξακουστή τετράδα του Πειραιώς». Ο Μάρκος που την ανθίστηκε νωρίς, τον έλεγε «άγγελο πεταμένο στα σκουπίδια».
Τις γυναίκες πολύ τις αγάπαγε ο Ανέστος. Ήτανε ο νταλγκάς του, το χούι του που λένε κι από γιαβουκλούδες άλλο τίποτε. Μα η Κούλα ήτανε παλιά πουτάνα. Όλοι την ξέρανε στα Βουρλά. Από κει τον είχε, από δω τον έφερε την έστησε τη μηχανή. Τον έριξε στην πρέζα και τούτο είναι διάολος. Άλλο μαύρο, άλλο βελόνι. Η πρέζα γλυτωμό δεν έχει, χειρότερο κι από χτικιό σου λέω. Η Νταίζη μάλιστα, τον αγάπησε. Μπεσαλού και χάσικια κι απ΄ τους τεκέδες μακριά. Στο πάλκο δεν ανέβηκε, μόνο δίσκους έγραψε. Κιμπάρισσα. Τον πήρε στη Σαλονίκη να τον κάνει ξέμαγκα. Μακριά από τους χαρμάνηδες και τους κουρνάζους. Χαράμι οι κόποι της, ξανακύλησε.
Ούτε η εξορία βοήθησε, ούτε ο Γενίτσαρης που τον είχε από κοντά. Στην Κατοχή Ανέστος μπατίρης κι άρρωστος δεν άντεξε. Τον βρήκανε στη Βαρβάκειο παρατημένο σ΄ ένα καρότσι αγκαλιά με το μπουζούκι του. Τριάντα δύο χρονών ο βλάμης, ο Θεός να τον σχωρνάει. Ο μόνος ρεμπέτης που χάθηκε από τα ναρκωτικά. Το είχε πει εξάλλου: «Tίποτε δε μ΄ απόμεινε στον κόσμο για να κάνω, αφού η πρέζα μ’ έκανε στους δρόμους ν’ αποθάνω». Τραγούδια λίγα άφησε. Λίγα, μα διαμαντάκια. Κρίμα.
Εμπνευσμένο από το τραγούδι: Ο πόνος του πρεζάκια, 1936
Μουσική/ Στίχοι : Δελιάς Ανέστης
Το περιεχόμενο των κειμένων – Ιστορίες πίσω από τα τραγούδια – αποτελλούν μυθοπλασία και δεν αποτυπώνουν σε καμία περίπτωση την πραγματική ιστορία/ διάσταση των τραγουδιών από τα οποία εμπνέονται οι δημιουργοί συγγραφείς.