Η εξεταστική του εαρινού εξαμήνου ήταν μια πανωλεθρία. Έχοντας χαλαρώσει από τις υποχρεώσεις του μεταπτυχιακού, τα φόρτωσα στον κόκορα, όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου, με αποτέλεσμα να μην μελετήσω για κανένα από τα 7 μαθήματα που κατά τα άλλα παρακολουθούσα ανελλιπώς, προσθέτοντας συν 3 στην εξεταστική του Σεπτέμβρη. Εκείνη την Πέμπτη, κάπου στα μέσα Ιούνη, θα έδινα Έρευνα. Όχι ότι είχα διαβάσει όπως προανέφερα, αλλά καλά να είναι το μεταπτυχιακό και οι υποχρεωτικές τηλεδιασκέψεις του. Είχα σκοπό να μετακινηθώ αυθημερόν στη Φλώρινα, αλλά τα ξαφνικά είναι τα καλύτερα, έτσι δεν λένε; Ένα βράδυ πριν, σε μια γειτονική πόλη θα διεξαγόταν μια συναυλία με μεγάλα ονόματα. «Κλείνω εισιτήρια, να ξέρεις» μου είπε η Ντέπυ και δεν το σκέφτηκα περισσότερο. Και τον Πλούταρχο ακούσαμε και φωτογραφίες βγάλαμε και στόρι κάναμε αφιερώνοντας τραγούδια σε έρωτες παλιούς και νέους. Την άλλη μέρα, μετά την απαραίτητη στάση για καφέ και με φορτωμένο το πορτ-παγκάζ ξεκινήσαμε το ταξίδι. Πέντε χρόνια οδηγός και ποτέ δεν είχα οδηγήσει μόνη μου ως εκεί. Το πολύ πολύ να μην φτάναμε στον προορισμό μας.
Το ρολόι έγραφε 10:30. Άφησα την αδερφή μου και την Ντέπυ στο σπίτι και εγώ πήγα στην εξέταση. Μερικές ώρες αργότερα άρχισε η ξενάγηση. Περπατήσαμε στα λιθόστρωτα δρομάκια, ήπιαμε καφέ πλάι στο ποτάμι, φάγαμε στο Μπούκοβο και Μέλι, στο οποίο δέχτηκα επίθεση από μια αδέσποτη γαλή, όπως θα έλεγε η αδερφή μου, πήγαμε στην Ταράτσα, το roofbar ενός ξενοδοχείου με την καλύτερη θέα στην πόλη. Μετά από κάτι κοκτέιλ και μερικά σφηνάκια, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε την κατανάλωση αλκοόλ στο σπίτι. Σταματήσαμε για τα απαραίτητα συνοδευτικά και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού. Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα. Το μαρτίνι που θα πίναμε άνοιγε με τιρμπουσόν και το δικό μας ήταν σπασμένο. Με ένα μαχαίρι, κάτι φίλτρα καφέ, δυο πλαστικά λεκανάκια και ένα γυάλινο μπουκάλι -που ποτέ δεν χρειάστηκε-, άνοιξε μετά από μιάμιση ώρα και πολύ κόπο το αναθεματισμένο το μπουκάλι. Κάπου μεταξύ ύπνου και ξύπνιου ήπιαμε σε νεροπότηρα το κρασί μας, -εξάλλου ποιο φοιτητικό σπίτι έχει κολονάτα ποτήρια- και την επομένη, μόλις χάραξε επιστρέψαμε στην Νεκρόπολη. Και κάπου εδώ θα σας ρωτήσω, εσείς ξέρετε να ανοίγετε μπουκάλια χωρίς τιρμπουσόν, ή είστε τίποτα ευφάνταστοι σαν και εμάς;