Ποδήλατο
Σκουριασμένη ακτίνα
Φτύνω τρίβω τη σκουριά
Απ’ τα νερά σκάει κόκκινο
Εκπνέει σπάει η ακτίνα
Φυσάει βοριάς
Απ’ το σκασμένο λάστιχο
Τρέχω νότια στην πλαγιά
Πίσω από φανάρια σκουριασμένα
Πλοίο
Μαύρο πανί σαλπάρει
για πέλαγα σκοτεινά
Πέντε άγκυρες βαστάνε
Δεν αφήνει τα παλιά
Κύματα ραπίζουν
Χαστούκια αλμυρά
Να ξεκουνηθεί το πλοίο
Να βρει λευτεριά.
Μοναστήρι
Μπαίνει φως εσπερινό
το δωμάτιο σου
Ανεμπόδιστες ακτίνες
Ασπάζονται σβησμένα βήματα
Πάνω από το καθρέφτη
Σχηματίζει εικονοστάσι
Μετάνοιες κάνω να γυρίσεις
Στο δικό μου μοναστήρι
Κινητό
Αραχνιασμένο συρτάρι
Στεγάζει μαύρο κουτί
Το ορθογώνιο των ονείρων μας
Πού φυλά μηνύματα λατρείας
Φωτίζει άλλη μια φορά
Η πρώην μαύρη οθόνη
Κλήσεις αναπάντητες
Σκληραίνουν τα Ερωτηματικά
δάχτυλο γλιστράει στην οθόνη σου
Εύκολα δίνει την απόρριψη
Το δικό μου σκοντάφτει στο κουμπί
Μετέωρο πατά πράσινο ματαίως.
Κούνια
Παιδικά γέλια πνιχτά
Συνοδεύουν σύντομο ταξίδι
Απ’ τα ψηλά στα χαμηλά
Μπρος πίσω
Γιατί αναπάντητο
Πέφτω απ’ τα ψηλά
Αλλά τα χαμηλά χάνω
Μόλις τα ερωτευτώ
Αλάτι
Μια αλατιέρα
Βάζω δεν αρκεί
Πρέπει να την αδειάζω
Σαν να μην υπάρχει πίεση
Την Φαντάζομαι βουτηγμένη στο κόκκινο
Χρόνια ονείρων στέλνουν σοφία με τσίμπλες
Ο καλύτερος γαμπρός είναι ορφανός
Και το φαΐ πάντα ανάλατο