Με γαρύφαλλα με σκέπασες
στα μάτια,
τα χείλη
με σφράγισαν με όρκο σιωπής.
Ένα κολάρο πέρασες
το ονόμασες στεφάνι
απ’ τα δυο σου χέρια
να πιαστώ
να γίνω κούνια
στους κάμπους ανέμελη
με άνθη πορτοκαλιάς στα μαλλιά,
την ψυχή.
Φύλλα γιασεμιού
με κέρασες.
Σκέπασέ με τρυφερά,
προτού το μάθεις τελικά,
προτού τελειώσουν όλα,
προτού καν αρχίσουν,
προτού σε αγαπήσω,
προτού σε τραγουδήσω,
προτού σε αποχαιρετήσω
σε εκείνο το μονοπάτι
που οδηγεί στους κάμπους
με τα άνθη πορτοκαλιάς.
Δεν είμαι εγώ αυτή.
Δεν ήμουν εγώ αυτή.
Το γνώριζες ότι ήμουν κάτι άλλο,
Δεν ξέρεις τι…
Ίσως τελικά πάντα να το ήξερες…