Γράφει η Μαρία Παρασκευοπούλου
Κύριε φαρμακοποιέ σε σας μόνο ελπίζω
Αύριο παντρεύομαι ένα άνδρα καλό,
ένα άνδρα που θα μπορούσα ίσως να αγαπήσω.
Μα πρώτα πρέπει να ξεχάσω
ποσό γλυκά είν´ τα χείλη της στα χείλη μου επάνω
πόσο επιδέξια τα χέρια της σαν ψάχνουν το κορμί μου.
Αύριο νύφη θα ντυθώ, παιδιά θέλω να κάνω
μα δεν θα αντέξω αν θυμηθώ
πόσο πολύ αγάπησα το γέλιο το δικό της
τα μάτια που φωτίζανε σαν φάρος την καρδιά μου.
Κύριε φαρμακοποιέ
χάπι για την λησμονιά, υπάρχει να το πάρω;