Έπαινος στον λογοτεχνικό διαγωνισμό του Art In Vivo της Γιούλης Αποκατανίδου
Ο επίμονος χτύπος του κουδουνιού με έπιασε την ώρα που προσπαθούσα να στριμώξω τη σακούλα με τον συσκευασμένο αρακά μέσα στον καταψύκτη . Πατίκωσα όπως όπως το σακούλι και βλαστημώντας μέσα απ΄ τα δόντια μου έτρεξα να ανοίξω την πόρτα. Μια ξανθιά, εικοσπεντάρα περίμενε υπομονετικά στο κατώφλι μου έτοιμη να καταρρεύσει απ΄ το βάρος της τεράστιας τσάντας που είχε κρεμασμένη στον ώμο της.
-Καλημέρα σας, μπορώ παρακαλώ να δω την κυρία του σπιτιού;
-Δεν υπάρχει κυρία του σπιτιού, ζω μόνος.
Ψέμα! Υπήρξε κυρία του σπιτιού αλλά δυστυχώς «μας τελείωσε», εδώ κι ένα μήνα.
-Τι θα θέλατε;
– Να σας προκαλέσω…
Αυτό μάλιστα . Το να με προκαλεί ένα αιθέριο πλάσμα στις εννιά το πρωί , ομολογώ ήταν δώρο εξ ουρανού ειδικά για έναν άπιστο σαν εμένα.
-Πολύ δελεαστικό μου ακούγεται δεσποινίς….περάστε. Να σας προσφέρω κάτι;
– Μόνο την προσοχή σας!
«Αυτήν την έχεις αποκλειστικότητα», σκέφτηκα και την κοίταξα ίσα στα μάτια , πολιορκώντας την με το πιο γοητευτικό μου χαμόγελο… αυτό που η Δημητρούλα ονόμαζε «σαρκοφάγο» και ήταν ο βασικός λόγος για τους ομηρικούς καυγάδες μας. Ήταν ζηλιάρα γυναίκα η Δήμητρα! Διεκδικητική … Ψέμα! Ήμουν άπιστος σύντροφος εγώ ..με τη στενή, την αυστηρή έννοια του όρου. Με την ευρεί … απλώς πολυγαμικός, όπως όλα τα αρσενικά …και πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί στους αιώνες των αιώνων θα πρέπει να απολογούμαστε γι΄ αυτό. Είναι στη φύση μας, πώς να το κάνουμε.. Δεν είμαστε κύκνοι διάολε , ούτε πιγκουίνοι, άντρες είμαστε! Κι έχουμε ορμές. Και αυξημένη λίμπιντο. Και το κυνήγι στο αίμα μας. Άντε να πείσεις τώρα την κάθε μια μοσχαναθρεμμένη και γλυκανάλατη Δημητρούλα που μεγαλώνει έχοντας στο μυαλό της το παραμυθάκι περί αιώνιου έρωτα και πίστης ότι το καθαρό σεξ είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, πιο ασυγκράτητο , πιο πρωτόγονο. Και δεν πρέπει να ενοχοποιείται. Καλά τα λουλούδια και τα ρομάντζα μα εδώ η φύση φωνάζει, το αρσενικό βρυχάται! Κάθε φορά που προσπαθούσα να της το εξηγήσω, γινόταν έξαλλη, μαινάδα!. Μια φορά μου χύμηξε κιόλας να με δείρει. Μοβόρικο κορίτσι η Δημητρούλα! Συνήθως, τα βρίσκαμε σχετικά γρήγορα…Ψέματα! Συνήθως εγώ έφευγα απ΄ το σπίτι και πήγαινα να κοιμηθώ στο φίλο μου τον Πάρη. Είχα ένα νταραβεράκι με την αδερφή του την Ιωάννα και έβρισκα παρηγοριά όσο και να πεις. Καλή κοπέλα η Ιωάννα. Με ανοιχτό μυαλό και κατανόηση! Κακά τα ψέματα όμως, σαν το σπίτι σου δεν έχει. Αίμα έφτυνα κάθε φορά για να με δεχτεί πίσω η άλλη. Έπρεπε να με βλέπει τουλάχιστον για κανα δίμηνο να ξεροσταλιάζω στο κατώφλι της σαν κοπρόσκυλο, ζητώντας συγνώμη με δακρυσμένα μάτια, μπας και μαλακώσει λίγο. Για λίγο καιρό τα πηγαίναμε πολύ καλά, μετά, ξυπνούσε πάλι ο λέοντας μέσα μου, ξανά μανά πόλεμος… Δύσκολη γυναίκα…
– …ναι αλλά νομίζω δεν με παρακολουθείτε…
– Με συγχωρείται … τι λέγατε…
– Είναι αρίστης ποιότητας η σφολιάτα μας. Ακόμη και μετά από μήνες ψύξης , παραμένει φρέσκια κι αναλλοίωτη. Ορίστε! Μια δοκιμή θα σας πείσει. Είναι δείγμα δωρεάν. Διατηρείστε την σε βαθιά ψύξη….Στον καταψύκτη σας…
– Όπα, όπα , στον καταψύκτη έχω τη Δημητρούλα κοπελιά, τιγκάρισε, ούτε ο αρακάς δεν χωράει.
Ένα εβδομήντα πέντε γυναικάρα, εύζωνας! Τι; ψέματα να πω;