Πέρασε καιρός
σε φουρτουνιασμένη θάλασσα
χωρίς πυξίδα.
Πλοία ασυνόδευτα
με τον καπετάνιο απών.
Βουβά δάκρυα
ένα με τα κύματα που γίνονται αισθητά
σαν σκάνε
και όποιον παρασύρουν στο διάβα τους.
Μα κάπου υπάρχει και ένας φάρος για το κάθε ένα
να φωτίσει την επιστροφή
από έναν βέβαιο πνιγμό…