Πληκτρολογώ σε έδαφος νέο, τα δάχτυλα βουλιάζουν στα μαλακά πλήκτρα, ήχος καλπάσματος κάποιου αλόγου. Αν ψάχνεις για διήγημα ίσως δεν θα το βρεις εδώ. Οι σελίδες δεν φιλοξενούν ιστορίες με αριστοτελική αρχή, μέση και τέλος. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Η κούρσα έχει μόνο έναρξη. Μέση άγνωστη. Λύση ματαιωμένη. Η άνωση της παλίρροιας άφησε ακόμα νωπό το σημάδι στην πλώρη. Ο Φώντας ξεπερνάει την ιστορία και η Μαρία ερμηνεύει στ’ αυτιά μου επιτακτικά, να μην υστερώ στην πάλη. Οι μάσκες τσαλακωμένες σε τσέπες άδειες. Λαθρομετανάστες του μεταμοντέρνου είμαστε όλοι. Οι φωνές μας στις πορείες του κάποτε, επέστρεψαν και μας χτυπάν την πόρτα. Σε ένα λαό που ‘χει σπουδή στον ζυγό. Έως να φτάσει στο Αμήν. Τοποθετώ τα βιβλία μου με ταξική σειρά. Έγγραφα μετακίνησης, βεβαίωση ελευθερίας, φύλλα πορείας. Παραποιημένη και ελαφρώς αλμυρή η φετινή άνοιξη. Ο μικρός δικτατορίσκος χτενίζει την πλαστική του κώμη, έτοιμος να τοποθετήσει άλλη μια κορώνα. Γράμματα, κορώνα στις διαθέσεις του κατά διάθεση νομοθέτη. Πλήγωσαν τα δάχτυλά μου τα γράμματα. Δεν σταματώ. Μέση άγνωστη. Ένας συγγραφέας τώρα ζητά από εσένα να δώσεις την έμπνευση, εσύ να γίνεις η πλοκή, η νοηματοδότηση της λήξης. Στην κάθαρση της ιστορίας πάντα εσύ θα βρίσκεσαι στο κέντρο. Άμπωτη, θα ηρεμήσουν τα νερά. Κι ύστερα θα ξεβράσουν κάθε σκουπίδι. Η νομοτέλεια της φύσης. Αντέχει αυτός ο λαός. Τετρακόσια χρόνια υποταγή στον ξένο, πόσα άραγε στον οικείο ζυγό; Ένα Αμήν ακόμη. Πληκτρολογώ, πεζολογώ, πολυλογώ, το άλογο καβαλώ και κερώνω τη λάμα.
Θα τον αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο Άρη, σου δίνω το λόγο μου.