Μαριονέτες

Σπάσε τον τοίχο και βγες  απέναντι,

κοίτα  το φως, ρούφα τη μέρα

και αν σε χρεώσαν και θέλουν  έναντι,

φτύστους  στα μούτρα και κάντους πέρα.

Μες στο μυαλό τους μόνο κουτάκια,

μικρά, θεόκλειστα  παραθυράκια,

όλα  εν τάξει  και  στοιχισμένα,

μίζερα, αφώτιστα, δυστυχισμένα.

Μαύρη είναι η νύχτα, όχι  η καρδιά σου,

έχεις  τον ήλιο για βασιλιά.

Κοίτα τα αστέρια, η δύναμή σου…

είναι  η  ψυχή σου που ‘χει φτερά!

Βλέπεις τα ανδρείκελα, τις μαριονέτες,

Κουνούν τα νήματα και αυτοί…γελούν.

Είναι  ανθρωπάκια, ζωής  επαίτες,

ανυποψίαστοι, μόνο φθονούν.

Μη βάζεις φρένο στα όνειρα σου,

φώναξε τώρα, πιο δυνατά

και να’ σαι σίγουρος πως η φωνή σου

θα κάνει Σκόνη τα ερπετά.