Στο Art in Vivo δεν μας ενδιαφέρουν τα περικείμενα. Για ποια περικείμενα άλλωστε να αναφερθούμε, όταν μιλάμε για ένα μικρό διαμέρισμα της δεκαετίας του ’70, στο οποίο κατοικούσαν δύο συνταξιούχοι κι ένα παιδί με αναπηρία 67%; Νωρίς σήμερα Δευτέρα (19/5), δικαστικός κλητήρας εισέβαλε συνοδεία δεκάδων αστυνομικών στο σπίτι της οικογένειας του Σπύρου, ενός παιδιού με αναπηρία 67%, και τους πέταξε στον δρόμο.
Η υπόθεση του Σπύρου και των συνταξιούχων γονιών του, του Κώστα και της Βάσως, είχε ξεσηκώσει τεράστιο κύμα συμπαράστασης από τη γειτονιά, φορείς αναπήρων και σωματεία, που όλο το προηγούμενο διάστημα είχαν κάνει ό,τι ήταν δυνατό για να τους προστατεύσουν από την έξωση. Το σπίτι είχε πλειστηριαστεί εδώ και μήνες, με την πρώτη προσπάθεια έξωσης να γίνεται παραμονές των περασμένων Χριστουγέννων. Δεν ήταν λίγες οι φορές που δεκάδες άνθρωποι ύψωσαν ασπίδα προστασίας περιφρουρώντας από τα ξημερώματα το σπίτι. Αξίζει να σημειωθεί, ότι κατά τη διάρκεια της έξωσης, ο Σπύρος ήταν άρρωστος με πυρετό.
Η τοπική κοινωνία αντέδρασε άμεσα. Από τα ξημερώματα της Παρασκευής 20 Δεκεμβρίου 2024, κάτοικοι, φορείς αναπήρων και σωματεία συγκεντρώθηκαν στη συμβολή των οδών Λιοσίων και Κυρ. Διομήδους, εκφράζοντας την αλληλεγγύη τους και απαιτώντας την αναστολή της έξωσης . Το σύνθημα «Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» κυριάρχησε στη διαμαρτυρία, υπογραμμίζοντας την ανάγκη προστασίας των ευάλωτων οικογενειών από τέτοιες καταστάσεις.
Η υπόθεση του Σπύρου φέρνει στο προσκήνιο το ζήτημα της κοινωνικής προστασίας και της ανάγκης για πολιτικές που διασφαλίζουν την αξιοπρέπεια και την ασφάλεια των ατόμων με αναπηρία και των οικογενειών τους. Η τοπική κινητοποίηση στα Σεπόλια αποτελεί ένα παράδειγμα κοινωνικής ευαισθησίας και αλληλεγγύης, αναδεικνύοντας τη σημασία της συλλογικής δράσης σε περιόδους κρίσης.
Είναι περιττό να αναλυθεί περισσότερο το «γιατί». Το προφανές είναι μπροστά μας: ο Σπύρος πρέπει να επιστρέψει στο σπίτι του. Όχι για να ικανοποιηθεί κάποιο «συναίσθημα», αλλά γιατί μια κοινωνία που πετά ένα παιδί με 67% αναπηρία στον δρόμο, χάνει κάθε ηθικό και ανθρώπινο έρεισμα. Το ελάχιστο που οφείλουμε είναι να επανορθώσουμε — άμεσα.