Πες μου θυμάσαι;
Εγώ θυμάμαι την κάθε μας στιγμή, το κάθε λεπτό. Θέλησα να γυρίσω τον χρόνο πίσω και ήρθα εδώ στο μέρος που σε γνώρισα εκείνο το φθινοπωρινό απόγευμα. Μου ήταν αρκετές οι δύο εκείνες μέρες για να ζήσω μόνη μου όσα ζήσαμε μαζί τις δέκα εκείνες… Και μετά έπρεπε να φύγεις…
Έφυγες όπως φεύγει η άμμος από τα χέρια μας και έτσι όπως κυλάει και χρόνος, δεν μπόρεσα να σε κρατήσω κοντά μου.
Τη μέρα που γνωριστήκαμε με έκανες να γελάσω και πάλι, ένιωθα ευτυχισμένη και είχα πιστέψει ότι αυτό θα κρατούσε για πάντα.
Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου όταν ξύπνησα εκείνο το πρωινό της Κυριακής εκείνης και βρήκα απλώς ένα σημείωμα με μία «συγνώμη, πρέπει να φύγω».
Δεν μου ξαναμίλησες από τότε και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί «έπρεπε». Από τότε κάθε μέρα περίμενα ένα τηλεφώνημα σου, μία εξήγηση… Κοιτούσα τις κλίσεις και όμως ποτέ δεν βρήκα μία δική σου.
Έτσι ξαναγύρισα στο ίδιο μέρος, στο ίδιο ξενοδοχείο , στο ίδιο δωμάτιο, ονειρευόμουν, έβλεπα να ανοίγεις την πόρτα του δωματιου και μου είπες «ήρθα για λίγο».
Για λίγο ένιωσα το χέρι σου στο πρόσωπο μου και για λίγο ένιωσα το φιλί σου… Όταν φανταζόμουν ότι ήμουν στην αγκαλιά σου, ότι ήμουν κλεισμένη στα δυο χέρια, εκεί είχε σταματήσει και ο χρόνος.
Ένιωσα όπως την πρώτη μας φορά!
Μακάρι να είχες έρθει έστω και για λίγο να καθόσουν κοντά μου να άκουγα και πάλι την φωνή σου και να ένιωθα και πάλι το άγγιγμα σου. Μάταια όμως ήσουν πολύ μακριά.
Θα με έκανε ευτυχισμένη αν άκουγα την φωνή σου στο τηλέφωνο και όμως στο δωμάτιο εκτός από εμένα υπάρχει η απόλυτη σιωπή και η απόλυτη μοναξιά.
Κάθομαι στο κρεβάτι του δωματίου εκείνου που είχαμε μείνει… Στο ίδιο ξενοδοχείο, πες μου θυμάσαι;
Ήρθα για να ξαναθυμηθώ εκείνες τις ημέρες που περάσαμε μαζί και το μόνο που κάνω αυτή την στιγμή είναι να σου γράφω αυτό το γράμμα.
Από τότε που έφυγες όλα όσα αισθανόμουν για εσένα είχαν γίνει φαντάσματα μέσα στην ψυχή μου. Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να φέρω μπροστά μου το πρόσωπο σου, τα μάτια και όμως μόνο σκοτάδι απλώνεται μπροστά μου και μου είναι αδύνατον, βρίσκομαι συνέχεια στο σκοτάδι, νομίζω ότι προχωράω σε μία σκοτεινή υπόγεια διάβαση και δεν μπορώ να βρω ακόμα την έξοδο. Όσο για αυτό το γράμμα μόνο η θάλασσα θα το διαβάσει. Εκεί θα το ρίξω και θα φύγω έχοντας την κρυφή ελπίδα ότι μετά θα μπορέσω να περπατήσω και να βρω την φωτεινή έξοδο στην υπόγεια αυτή έξοδο και να βρεθώ και πάλι στο φως.
23/5/2021
Εμπνευσμένο από το τραγούδι: Ξαφνικός Έρωτας, 1984
Μουσική/ Στίχοι : Σταμάτης Σπανουδάκης
Το περιεχόμενο των κειμένων – Ιστορίες πίσω από τα τραγούδια – αποτελλούν μυθοπλασία και δεν αποτυπώνουν σε καμία περίπτωση την πραγματική ιστορία/ διάσταση των τραγουδιών από τα οποία εμπνέονται οι δημιουργοί συγγραφείς.