Γράφει η Βασιλική Στασίνη, μαθήτρια Λυκείου.
Τα βλέμματα συναντιούνται.
Τέλειος συντονισμός.
Βαρύς ο αναστεναγμός. Γιατί άραγε;
Ανύπαρκτος ο λόγος.
Αψεγάδιαστος ο παρτενέρ και τόσο ταιριαστός.
Τα βήματα εύκολα, μέχρι να αντιληφθείς πως είσαι άπειρη.
Τότε όλα δυσκολεύουν.
Δικαιώνεσαι στο τέλος, γιατί άξιζε.
Ακόμα και το έρεβος,
που ριζωμένο στο είναι σου εξαπλώνεται αδίστακτα,
γίνεται σουρεαλισμός.
Και αυτό είναι το καλύτερο μέρος της χορογραφίας
-να μάθεις να ισορροπείς.
Ένα κερασμένο χαμόγελο έφτασε,
πριν ξεκινήσεις τον χορό.
Απόλυτη η γαλήνη. Τη νιώθεις. Έτσι δεν είναι;
Σου χαρίζεται απλόχερα.
Ούτε η ίδια το πίστευες.
Δεν ξέρεις τι να πρωτοσκεφτείς.
Αλλά απλό. Μη σκέφτεσαι.
Η λογική κάνει κακό στο συναίσθημα, αγαπητή μου.
Ζήσε και ξαναζήσε.
Εσύ, ο παρτενέρ και ιδού!
Εναρμονισμένη η μουσική για να σας ενώσει.
Ξέρω, αναρωτιέσαι πώς να ξεκινήσεις.
Μάλλον φοβάσαι να προσπαθήσεις.
Μην είσαι ανόητη.
Θυμίσου, πως ο χορός είναι το επίνειο του χαρακτήρα σου,
εσύ υφαίνεις τον λευκό καμβά.
Λοιπόν, άστον να σε καθοδηγήσει.
Στη συνέχεια, δείξ’ του τα κρυφά κι αδιάβατα μονοπάτια
που αναβλύζουν από την ψυχή σου.
Πρότεινε του να τα εξερευνήσετε παρέα.
Έπειτα βάλε κι άλλους στον χορό.
Άσε τον χρόνο να σου δείξει τη ζωή σου
σε μία μόνο χορογραφία. Καμάρωσε!
Λοιπόν. Αγαπητή μου. Σκάσε και χόρευε.