Μόνη προχωρώ και τη βροχή ακούω
ήχος καθάριος, δροσερός
σαν της ψυχής το άκουσμα
σε φίλο αγαπημένο.
Περπατησιά μοναχική
Στης φύσης τη θολούρα
Σκέψεις γιομίζει την
ψυχή,
χαράς πηγή κι ελπίδα!
Βλέμμα θολό, σαν σε θαμπό τοπίο.
Δροσοσταλίδες πεταχτές.
Ίδιες μικρές μπαλίτσες.
Χορός ανέμελος, ρομαντικός.
Πότε με βιάση και πότε αργός.
Νότες μουσικές , ίδια συνωμοσία.
Πού είν’ η βρωμιά κι η δυσωδία;
Χαθήκαν όλα στης βροχής τη μανία.
Πώς να ‘ταν άσχημη μια τέτοια μέρα;