Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί την αποκαλούσαν Ειδική Αγωγή, ούτε τι σήμαιναν οι τόσοι όροι που την συνόδευαν. Όταν ολοκλήρωσα τον πρώτο κύκλο σπουδών, άρχισα να σκέφτομαι την πορεία που θα ακολουθούσα. Πολλοί συμφοιτητές μου είχαν γίνει ήδη δεκτοί σε διάφορα μεταπτυχιακά προγράμματα, ενώ εγώ ακόμα προσπαθούσα να κατηγοριοποιήσω τις επιλογές μου. Δημιουργική γραφή. Ναι, αυτό ήθελα • να γράφω, να διαβάζω, να χάνομαι. Διαπολιτισμική εκπαίδευση, Παιδαγωγική, Ειδική Αγωγή. Την τελευταία κάπως την φοβόμουν, δεν μπορούσα να με φανταστώ σε μια τέτοια τάξη, πίστευα ότι δεν θα τα κατάφερνα. Το άφησα προς στιγμήν και επικεντρώθηκα στην δουλειά.
Ο καιρός περνούσε, οι προσλήψεις συνέχιζαν ακάθεκτες και εγώ έχανα μόρια. Έκανα αίτηση για ένα εξ αποστάσεως πρόγραμμα με την παραπάνω θεματική και περίμενα. Στο πρώτο εξάμηνο ήταν όλα θεωρητικά, τα είχα ξανασυναντήσει, δεν γνώριζα όμως ποιες ήταν οι απαιτήσεις στην πράξη. Όταν στην τάξη μου εγγράφηκε μια μαθήτρια με Αυτισμό, αγχώθηκα. Τι θα έκανα και πώς θα την βοηθούσα; Οι δεύτερες σκέψεις και ο φόβος εξανεμίστηκαν μονομιάς. Ήταν η πιο λειτουργική περίπτωση που είχα συναντήσει.
Δύο εξάμηνα αργότερα ξεκίνησα πρακτική σε Ειδικό Νηπιαγωγείο. Εκεί να δείτε άγχος. «Δύσκολες περιπτώσεις», μου είπαν, «θέλει γερό στομάχι». Κάπως έτσι ξεκίνησε ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό. Έμαθα να είμαι ευέλικτη, να προσαρμόζομαι, να επικοινωνώ με τρόπους πέραν του συνηθισμένου. Το κυριότερο, έμαθα να αναγνωρίζω τα σημάδια.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί την αποκαλούσαν Ειδική Αγωγή, ούτε τι σήμαιναν οι όροι που την συνόδευαν. Ίσως ήταν ειδική, γιατί λάμβανες άνευ όρων ειδική αγάπη, ίσως γιατί σχηματιζόταν στο πρόσωπο ειδικά χαμόγελα, ίσως γιατί ήταν ειδικά τα δάκρυα και στο πιο μικρό επίτευγμα. Ναι! Ήταν ειδική και δεν υστερούσε σε τίποτα από την γενική. Με λίγα λόγια… Δεν θα την άλλαζα με τίποτα.