Γράφει η Ελένη Παπάζογλου
Η σιωπή μέσα μου
ρουφάει σαν μαγνήτης τους ήχους
ρουφάει τα πάντα
σαν ανεμοστρόβιλος.
Το να αντισταθώ μοιάζει μάταιο
γύρω μου απλώνει η ησυχία
που και που δειλά μια υποψία ήχου
όπως σταγόνες που πέφτουν στην άμμο
θέλει να διακόψει αυτή την ηρεμία.
Μα η σιωπή, αυτός ο άλυτος γρίφος
που έλκει κομήτες πόθους της ψυχής
κυριαρχεί εντός μου.
Είναι μια ανακούφιση
από τον ατέρμονο εσωτερικό μονόλογο
ή διάλογο όταν έχω αντίθετες ιδέες
και σε αυτή την θάλασσα της ηρεμίας και της σιωπής
κολυμπώ αθόρυβα και ήρεμα
σαν ένα δελφίνι με ασημένια ουρά
σαν ένα όνειρο που σχίζει τα ουράνια
μέχρι μια σκέψη αγάπης, ελπίδας και χαράς διαλύσει την σιωπή μου
την θρυμματίσει σε χιλιάδες κομματάκια
και την σκορπίσει σαν σκόνη στον αέρα με ένα γέλιο χαράς.